Het is het een tijdje geleden dat we het nog eens hadden over wat persoonlijke zaken. Ik deelde al eens eerder mijn ‘niet zo roze wolk’- verhaal (dat kan je hier terugvinden). Onlangs las ik een artikel in de krant over de storende factor van al die perfecte foto’s. Tonen we niet te vaak het perfecte leventje op onze blog of via sociale media? Die prachtige instagramfoto van mijn dochter of zoon, het lijkt het perfecte leventje.

dat ook mijn kinderen kleine fuckers kunnen zijn

Ik kan niet helemaal ontkennen dat het wel wat streven naar perfectie is. Misschien doe ik dat net soms een beetje te veel. Misschien laat ik af en toe beter wat meer rondslingeren en laat ik de kuis deze week eens voor wat het is. Afgelopen woensdag bijvoorbeeld was echt zo een dag waarop ik alleen maar kan zeggen dat ook mijn kinderen kleine fuckers kunnen zijn.

Siska Schoeters kreeg heel wat over zich heen toen ze dat voor het eerst zei in een artikel voor De Morgen in 2015. Door kinderen zo te noemen gaan ze zich zo gedragen. 

Maar ik roep hen echt niet als fucker 1 of fucker 2 hè, laat dat wel even duidelijk zijn. Ze weten niet dat ik dat soms heel soms toch een klein beetje denk. Ok terug naar woensdag. Ik was heel de dag in de weer met allerlei huishoudelijke taken, kinderen oppikken op school, lunch voorbereiden en de middag ging zijn gewone gangetje. Gijs mocht bij een vriendje gaan zwemmen en papa bedacht dat we een bbq konden doen. En ik kon alles prima aan, helemaal alleen. Want ik kan dat, nee? Zo eens 16 u voorbij ging het mis. Ik ging Gijs ophalen bij zijn speelkameraadje, terug thuisgekomen wou ik weer verder gaan met mijn voorbereidingen voor de barbecue. Werkelijk elke 2 minuten werd ik even bij het uitvoeren van mijn taken gestoord voor het kuisen van de neuzen, het duwen in de schommel, pipi op het potje, kaka afvegen, poortje open voor dit, zwemkleding aan en weer uit, insmeren enz.

Slaatjes werden gretig verder voorbereid, intussen dierf ik al geen glimp meer te werpen op de woonkamer want daar was zonet een tornado gepasseerd. Toen ik dan al 3 keer probeerde de bbq aan te steken en ook at leek te mislukken ging de parasol vliegen. En dat laatste, was er dus echt te veel aan. Ik weet niet waarom maar diep in mijn binnenste zei iets …KRAK. Ik deed mijn parasol toe en in die poging dat ik ondernam vulde mijn ogen zich met tranen. Not so perfect any more!

Toen werd ik betrapt door Gijs en verzon ik een smoesje dat het wat hooikoorts was. Op zo een moment nam ik mijn telefoon en belde ik naar de ene persoon bij wie ik dat durf, manlief. Ik was een beetje overstuur, oeps. Hij kwam 10 minuten later thuis van zijn werk met de ernstige vraag: “wat is dat hier allemaal?” Mijn slaatjes, vispapillot, broodjes, vlees, alles was voorbereid en in orde voor de zomerbarbecue. Toen hij naar de barbecue liep om deze aan te steken, wenste hij mij proficiat want deze was wel degelijk aan. Op zo een moment is het toch wel gepermitteerd om even te gaan zitten met een glaasje rosé denk ik dan. Dat deed ik ook!

Eerlijkheid is dit, achter elke perfecte foto schuilen ook heel veel minder perfecte beelden. Soms is het een bewuste keuze om dat niet te delen. Mijn blog is mijn happy place. Ja hier kak ik regenbogen en schijnt het liefst van al altijd de zon. Omdat ik er soms al eens over aangesproken word, wil ik graag eens de realiteit weergeven. Wat helemaal anders dan reviews en tutorials. Een glimpje uit mijn moederschap! Even over nagedacht en getwijfeld, maar toch gedeeld. Ze maken deel uit van mijn leven en ik zie ze doodgraag <3.